VAN WALRUS NAAR WATERRAT

Het ongemak van iets nieuws leren

Sinds kort zit ik op een borstcrawlcursus. Ik wil namelijk gestroomlijnd en galant boven het water ‘zweven’. Je hebt ze vast weleens gezien (of misschien ben je er zelf eentje): van die mensen die één lijken te zijn met het water en soepel en snel baantjes trekken. Maar helaas voor mij, behoor ik niet tot die groep. In plaats van sierlijk lijkt het bij mij meer op een aangespoelde walrus, maar dan in het water.

Tijd dus om wat hulp in te schakelen. Zie daar de zwemcursus.

Want als ik echt gestroomlijnd door het water wil bewegen, dan heb ik nog wel wat te leren. En helaas heb ik een haat/liefde verhouding met leren. Ik wil namelijk best iets kunnen, maar dat leerproces vind ik maar ingewikkeld. Zeker in het water, waar ik me niet kan verbergen.

Door de zwemles voel ik mij best kwetsbaar en naakt. Letterlijk met een badpakkie aan en vooral figuurlijk. Alles is zichtbaar en op alles wat ik niet kan krijg ik feedback. Au. Ik moet ook op zoveel dingen tegelijk letten: adem, hoofdligging, spierspanning, benen, armen, luisteren (en vooral interpreteren wat de instructeur bedoelt) en dat allemaal tegelijk.  

Ik kan me niet zoals in andere cursussen verschuilen met wat slimme opmerkingen of doen alsof ik het prima begrijp, terwijl de helft langs me heen is gegaan. En dat maakt me onzeker en eigenlijk wil ik dan liever gewoon stoppen. De schoolslag is toch ook prima? Eh…ja, maar ik had toch een doel?

En dan hoor ik mezelf half grappend tegen een medecursist zeggen: “reminder aan mezelf dat ik hier vrijwillig ben!”. Haar lach en ‘ohja’ bevestigen ook mijn eigen gedachten weer: natuurlijk! Ik ben hier met een doel! Ik wil dit leren, zodat ik me fitter voel en gemakkelijk baantjes kan trekken en daarvoor moet ik wel door het leerproces van iets niet kunnen naar wel kunnen. En helaas gaat dat niet over één nacht ijs.

Dus ga ik op zoek naar alles wat me helpt om te blijven: de humor van de instructeur, het plezier met medecursisten, mijn doel voor ogen zien, oefenmomenten inplannen, mezelf eraan herinneren dat het om kleine stapjes gaat en nog meer. 

Dus slagje voor slagje. Op naar de borstcrawl!

Liefs,
Anna