Een mooi momentje om me een beetje kwaad te maken! Ik sprak onlangs vrienden, die bij hun zoon een dyslexie-onderzoek wilden laten doen. Kan niet. Hij heeft namelijk ADHD en slikt daar geen medicatie voor. Dus ‘kunnen we niet zien wat van de ADHD komt en wat van de dyslexie’. Schiet mij maar lek, de wereld op zijn kop!

Allereerst veronderstelt dit dat medicijnen altijd werken en van een ADHD’er een niet-ADHD’er maken. Wat niet zo is! Die lekkere fijne bedrading, waar je heel blij & gelukkig & productief mee kan zijn/worden trouwens, verdwijnt echt niet. Die wordt een beetje aangepast en omgevormd.

Een hokje dyslexie, een hokje ADHD, misschien ook een hokje OCD

Dan nog een tweede dingetje: als jij keihard moet werken om dingen goed te kunnen lezen en verwerken omdat je dyslectisch bent maar dat nog niet bekend is, kan het maar zo zijn dat het een beetje erg druk wordt in je hoofd. Dus waarom moet eerst de ADHD aangepakt worden en gun je iemand niet de mogelijkheid om die andere hobbel eerst op te lossen. Het maakt me wat boos omdat dit soort regeltjes zijn ontstaan vanuit vergoedingen maar ook vanuit de gedachte dat het mensenbrein hokjes heeft. Een hokje dyslexie, een hokje ADHD, misschien nog wel een hokje depressie of OCD. Maar goed, voor dat ik verder mopper, als je ons een beetje kent weet je al lang dat we anders denken. Ik ben voor nu vooral benieuwd: wat zijn jullie hierin tegengekomen? Welke zorgverlener bevalt je wel heel goed? Wie denkt ruimer als het gaat om begeleiding ADHD & dyslexie? Ik zou het fijn vinden om door te kunnen verwijzen naar mensen die niet zo aan de volgorde hechten ‘eerst je ADHD op orde en dan pas naar dyslexie kijken’. Groeten,

Cathelijne