#zegelkaargedag

Hoe snel kunnen nieuwe gewoontes ontstaan! Elke middag doen we een lang ‘rondje hondje’ met zijn drieën, Charlotte, Florian en ik. Wat inhoudt dat zij op hun oxboard en ik lopend ongeveer een uurtje wandelen. Richting de tennisbaan waar een grote parkeerplaats is, daar kunnen ze dan even scheuren op dat ding en dan wandelen we weer terug.

Ze vragen er om! Wie had dat gedacht: mama gaan we weer lopen vandaag want dat is zo gezellig! Hahahaha in het leven voor corona (ja zo ga ik al denken, een voor-corona en een na-corona) was een rondje door de wijk van drie minuten al teveel gevraagd.

 

Een rustmomentje voor ons dus. En voor velen want we zijn niet de enigen die wandelen. Ik zie vooral veel ouderen. Stellen en alleen.

Ik ben opgegroeid in een dorp in het noorden van het land. Daar was en is het gebruikelijk dat je mensen groet op straat. Iedereen, altijd. Of je ze kent (90% van het dorp) of niet (de rest). Lekker op zijn Gronings zeg je dan ‘moi’ en dat is geen frans voor ik dus hè

 

Hier in de randstad gebeurt dat weinig, hooguit op een zondagochtend als het nog heel stil is, als je een hond bij je hebt en als hardlopers onder elkaar. Als je gewoon op straat loopt, kijk je gepast weg heb ik hier geleerd. Ik vind dat nog steeds ingewikkeld, zeg graag goedenavond, hallo, of wat dan ook. Niet in een drukke stad natuurlijk, ik ben geen mister Bean, maar wel in ons dorpje.

 

Al wandelend met de kids merkte ik de eerste dag nog wel zoiets, een soort voorzichtig aftasten van zeggen we elkaar gedag of niet. En ja, dat deden we dan en dat gaf een glimlach. Even verbinding in deze hele gekke tijden.

Maar naarmate de tijd vordert en de angst toeneemt, merkte ik dat steeds meer van deze ouderen naar de grond gingen kijken. Wegkijken. Stel je voor dat ik te dichtbij kom, tenminste ik kan geen gedachten lezen maar zo vat ik het even op.

Terwijl, jeetje wat voelt het fijn om te laten merken: we wandelen hier en het is een klotezooi, maar we zijn er ook voor elkaar. Met een glimlach gedag zeggen en gewoon weer doorlopen. Even een contactmomentje. Voor mij, voor de ander, gewoon omdat je geen idee hebt of iemand eenzaam is. En gewoon omdat het fijn is. Omdat de zon nog schijnt, omdat de prunussen beginnen te bloeien, weet ik veel. Omdat we mensen zijn en menselijk contact even zacht maakt, zeker voor diegenen die op het moment weinig menselijk contact kunnen maken.

Ik ga eens kijken of het vanmiddag gewoon weer lukt. Wél oogcontact maken, hallo zeggen, contact maken, zachtheid en betrokkenheid geven aan elkaar in een mini-klein gebaar. #zegelkaargedag

 

Cathelijne