Wat is er wel?
Normaal gesproken roep ik na twee weken vakantie dat het hoog tijd is dat iedereen weer naar school gaat. Weer normaal doen, het gewone ritme daar houd ik zo van. Met tijd alleen, met ruimte om in rust te werken, met kinderen die hun prikkels buiten de deur halen dus thuis een stuk rustiger zijn. Zelfs na een lang weekend vrij wil ik manlief wel eens aankijken van hé moet jij niet eens naar je werk? Dan wil ik ALLEEN zijn.
Nou daar is nu mooi geen sprake van, en we hebben allemaal gehoord dat dit nog wel langer gaat duren. En zo is het menselijk brein volgens mij dan ook wel weer: dan voeg ik me maar in deze situatie. En ik kan eigenlijk zeggen dat het me reuze meevalt. Als ik dag voor dag kijk tenminste, als ik nu even in mijn lijf voelend voorstel dat dit tot half mei zo gaat zijn moet ik dat gillende stemmetje wel even wegduwen hoor. Maar als ik mijn nu-hoofd aan houd en niet mijn toekomst-hoofd aanzet dan gaat het eigenlijk wel heel prima.
En dus zei ik gisteravond tegen Charlotte: ik ga morgen een blogje schrijven over wat er allemaal wél is. En we gingen samen verzinnen wat er positief is aan wat er nu gebeurt, micro-niveau dus. Zo kwamen we op:
- het is ’s morgens veel relaxter, iedereen start op zijn eigen manier op en lui en langzaam mag
- elke dag serveer ik uitgebreid lunch en zitten we met zijn allen in de zon te eten. En de keuze is reuze want rond 12 uur stuur ik een app in de gezinsgroep met de menukaart. Dus gisteren was te kiezen uit broodje rookworst, tosti, pannenkoek en yoghurtsmoothie. Best stoer dat ik dat ook allemaal maak in een kwartiertje
- ik heb geweldige yoga-lessen online van mijn geweldige yogaschool Mica Yoga , dus als we straks weer normaal mogen doen kan ik doorgaan met elke dag yoga!
- hondje Pepper is helemaal happy en relaxter dan ooit, want ze hoeft nooit meer op te letten wie waar is. We zijn er gewoon allemaal (bijna) altijd!
- de oudste heeft effectief zelf leren ontdekt en vindt dit zoveel fijner dan in een klas hangen
- de oudste loopt bijna elke dag hard en wil een marathon gaan lopen
- we zitten elke avond in alle rust samen koffie te drinken met zelfgebakken (glutenvrij) lekkers want niemand hoeft ergens naartoe
- ik speel! Tafelvoetbal (met dank aan), Just Dance op de Wii, zelf verzonnen buitenspelletjes
- ik heb eens alle rust om te kijken of ik mijn prednison kan afbouwen, want als de stap te groot is word ik kapot moe maar hé, dan doe ik toch gewoon een extra middagdutje?
- Ik ontdek dat mijn kinderen dus wél kunnen opruimen
- Ik heb zoom ontdekt en denk dat dat ook in de toekomst super handig gaat zijn
- als gezin zijn we veel meer verbonden, wordt er rekening met elkaar gehouden, wordt er meer geknuffeld, zie ik vaak blije gezichten
- ik doe weer wat ik het allerleukste vind, schrijven. Waar mijn inspiratie wat aan het opdrogen was en ik het gevoel had dat ik in een rondje schreef, is er nu weer meer dan genoeg nieuws te delen.
- ik leer dat ik dit kan, dat ik deel kan zijn van een permanente kudde!
Er is vast meer. En ik realiseer me dat dit micro-niveau is. Er zijn mensen die al uitspraken doen over de positieve wending op macro-niveau oftewel maatschappij-niveau. Daar brand ik me niet aan, ik onthoud me sowieso van mening want ik heb daar allemaal de ballen verstand van vind ik. Maar hé, deze dingen heb ik allemaal in the pocket, en ik ga er voor dat er nog wat nieuwe punten bijkomen ook!
Welke genietpunten zijn er voor jou?
Tot morgen!
Cathelijne