Wat ga je doen na de pauze?

Pauze is doorgaans een lekker woord. Een onderbreking van het moeten. Zo installeren we dat natuurlijk al op de middelbare school. Het was, in elk geval in mijn tijd, ook een sport om een blokuurpauze af te troggelen als je een dubbel lesuur had. Je hebt moeten en je hebt pauze, een vrijstelling van het moeten.

Taal is soms een lastig ding. Want brachten we een kind naar de crèche, vinden kindjes soms niet zo makkelijk om afscheid te nemen. Hoor je ouders (wij ook hoor!) tegen zo’n beteuterd bekkie zeggen: papa/mama moet werken, tot vanavond, fijne dahag! Lekker installeren: werken=moeten=niet leuk.

Richard is keihard bezig met het bouwen van een online leeromgeving. Niet om ons offline werk te gaan vervangen, we betwijfelen ten zeerste of je persoonlijke ontwikkeling helemaal in een online jasje kunt gieten, maar wel om straks opleidingen van een nog hoger niveau te kunnen leveren. Blended learning, dus filmpjes, podcasts, ondersteunende oefeningen. En ik werk heel hard aan de inhoud, diezelfde filmpjes, podcasts en oefeningen moeten natuurlijk wel gemaakt worden. We vinden dit allebei zoooooo leuk, dat heet geen werk. Papa wil je even komen? Nee ik ben aan het werk. Papa moet je alweer werken? Nee ik wíl werken. Ik vind het leuk!

Het is een luxe natuurlijk dat we ons werk zooooo leuk vinden. Zo leuk dat we van deze corona-pauze ook werk maken. Waardoor het eigenlijk geen pauze is. En toch weer wel. Want alles gaat op standje ‘niet zoals normaal’. En dat brengt ergens ook een prettige verwarring in je brein. Je brein houdt van geautomatiseerde processen, zodat het tijd en aandacht kan besteden aan nieuwe dingen. Onze breinen staan op dit moment massaal in de nieuwe-dingen-stand. Dat kun je ervaren als overbelastend, als veel, als dat (bijna) niets gaat op de automatische piloot. Dat is allemaal namelijk ook waar, en ja ook ik ben soms moe van dat gebrek aan automatische piloot. Maar ik merk ook dat mijn brein dus steeds maar weer in het hokje ‘nieuw’ en ook in het hokje ‘denken in mogelijkheden’ geduwd wordt. En hé, daar liggen ook kansen. Als je brein dan toch al in die stemming is, kun je het net zo goed wat laten broeden op: wat ga ik doen na deze pauze? Pak ik de draad gewoon weer op? Of heeft deze pauze van het dagelijkse normaal je ook bewust gemaakt dat je in een vingerknip (eh in 1 persconferentie) beroofd kan worden van je dagelijkse normaal? En dat je jezelf dus ook straks kunt beroven van dat dagelijkse normaal als je je eigen dagelijkse normaal toch al niet meer zo heel goed bij jou paste?

Misschien dus ook een mooi moment om je passies, verlangens en ideeën eens een tandje serieuzer te nemen. Dat kan groot (begin een hostel in Venezuela) of kleiner (ontwikkel vast wat ideeën om toch dat eigen bedrijf te gaan starten). Of begin bij je privéleven, je gezondheid, je droom van een ander huis, en weet ik veel wat nog meer. En maak er werk van. Als de wereld stil staat ligt ‘ie misschien juist wel open En is het geen pauze maar een nieuw begin. Durf jij?

Misschien helpt dit filmpje je op weg:
https://www.youtube.com/watch?v=sb2YOg_dkQM

 

 

Tot morgen,

Cathelijne