Wat als (ik nog in mijn bed blijf liggen)

Ik moet nog even een stukje tikken, mantraat het in mijn hoofd. Ik was nog even teruggeschoven in mijn bed, waar het warm en knus was. Maar ik moet…..Een zelf opgelegde moet die het voor het eerst opneemt tegen mijn warme dekentje. Hahaha, gisteren vroeg iemand aan me: ‘en ga je er dan ook meteen uit’? Ja. ‘Joh wat knap!’. Er was tot nu toe helemaal niets knaps aan, maar door die ene opmerking ging mijn brein het nieuwe paadje onderzoeken. Wat als….
‘Wat als’ gebruik ik enorm veel in mijn coaching. Want elke wat als wordt door je brein als een realiteit getoetst. Dat heeft weer met die roze olifant te maken hè. OK, iedereen kent die spreekwoordelijke roze olifant wel. Maar hoe zit het daar nou mee?
Er komt per seconde een shitload aan prikkels op je af. Ik noem het nog geen informatie want het is allemaal dan nog vrij betekenisloos. Je brein laat allereerst een flinke berg aan zich voorbij gaan. Wat er overblijft gaat het proberen betekenis te geven. Als een soort database gaat het inkomend verkeer matchen met het verkeer dat al op de parkeerplaats staat. Zo bepaald het wat waar hoort. En wat dus wat betekent.

Om door die selectie heen te komen, moet je brein dus al die prikkels eerst even snel een betekenis geven. Zoals in mijn geval de vraag: ‘en dan ga je er meteen uit?’. Brein moet even een plaatje maken van ‘er meteen uit’, maar vrij automatisch ook van het tegenovergestelde ‘blijf nog even liggen’. En tjoep, ineens is ‘blijven liggen’ een betekenisvolle optie geworden in mijn brein. En ergens op een parkeerplaats gezet. Weliswaar op de parkeerplaats van weinig gebruikte auto’s (hahahaha ik ben het zelf nu ook allemaal voor me aan het zien, zo’n Schipholterrein met short stay en long stay. Had jij al een plaatje geknutseld?). En verhip, de volgende ochtend blijkt die parkeerplaats met weinig gebruikte auto’s wel mooi mijn brein en mijn gedrag te sturen! Ik kruip weer in bed terug en vindt het er heel lekker! En ineens is mijn fijne ochtendblogje een moetje geworden. Whaaaaa, maar dat was niet de bedoeling!
Gelukkig bestaat er ook nog zoiets als een prefrontale cortex. Dat is het deel dat een beetje overzicht houdt. En die staat nu weer aan, en vertelt me dat dat oude barrel (die gedachte dat ik wil blijven liggen) weer lekker naar de long stay mag. Ik hou me weer bij dat ochtendmens dat vrolijk uit bed springt, lekker vroeg uit de veertjes! Die prefrontale cortex is dus mega belangrijk. Een beetje de huishoudster in je brein. Die houdt de boel schoon, kiepert dat wat niet handig is om te doen, te denken, te voelen er gewoon weer uit. Ik hoor je denken: de mijne doet dat niet? Kan, kwestie van trainen. Ander blogje 🙂

Ik kieperde het effect van die ene vraag er dus snel weer uit, maar toch: zo snel gaat beïnvloeding! Zo snel zijn we ineens bang voor iets, enthousiast over iets, bezorgd etc. Zo snel ontstaan nieuwe dingen in je brein, op basis van suggesties, omdat je brein elk idee als een ‘wat als’ gaat toetsen van binnen en dan een breinpaadje legt. Nou komt het leuke: ook de vragen die je jezelf stelt worden op deze manier behandeld. Je brein maakt eigenlijk nauwelijks onderscheid tussen vragen van buiten en vragen van binnen. Dus wat zou er van binnen gebeuren als je de dag met ándere vragen begint. Zoals: wat als het een leuke dag wordt? Wat als ik gezond ga eten? Wat als ik wel ga hardlopen vandaag? Wat als ik gezellig spelletjes ga spelen met de kids? Wat als ik blij en gelukkig ben? Wat als deze corona-tijd me veel goed kan brengen? Wat als het een fijne koningsdag wordt?

En zo kwam er toch een blogje, én een fijne koningsdag!

 

Tot morgen,

Cathelijne