Waar gaan we naartoe dit jaar?

Het is dag 48, en de dagen vertonen een zekere mate van monotonie. Op het randje van saai, zelfs voor mij! Vandaag is een dag als de dagen hiervoor, maar dan toch nét even anders. Het is 4 mei. Een dag dat ik normaal wat uit mijn doen ben, wat lichter geraakt, beetje ontstemt. En meestal heb ik het dan pas rond de avond door ‘Oh ja, het is 4 mei’. Gek is dat hoe je lichaam dingen voelt en weet, ook als je hoofd zich er niet van bewust is. En ik ben nu al een beetje stil…..
Vanochtend kreeg ik een herinnering van Facebook aangeboden, een kort maar krachtige tekst die ik drie jaar geleden postte:
“Hij wel, anderen niet”.

Was het een speling van het lot, eigenwijsheid of iets anders? Doordat mijn grootvader onderdook en daardoor de oorlog overleefde, is mijn moeder er, ben ik er en zijn mijn kinderen er. Het had ook anders kunnen zijn. Alleen daarom al en om nog veel meer redenen ben ik op 4 mei geraakt. We gaan op pad naar het monument in ons dorp.”

Dit jaar gaan we niet pad naar het monument in het dorp, niet naar de Waalsdorper vlakte of welk ander herinneringsplek ook. Dit jaar vragen we ons niet af ‘waar gaan we naartoe vanavond’. Dit jaar gaan we naar de bank. Met zijn vijven, en het respect, de liefde, het verdriet, de boosheid én de dankbaarheid zal er zeker niet minder om zijn. En ik denk: dit zou wel voor het eerst een herdenking kunnen zijn in échte stilte. In het hele land, bij iedereen. Echte stilte, omdat we allemaal echt stilstaan. Dat is dan weer het voordeel van allemaal thuis zijn.

Tot morgen,

Cathelijne