Vier de verschillen

Het is mooi weer, Florian vraagt of we weer gezellig buiten gaan zitten. In praktijk betekent dit dat ik in de zon ga zitten en hij met een bal gaat klooien. Ik vind het geweldig dat er ineens weer buiten gespeeld wordt, samen gespeeld wordt. En al de hele week lijkt het alsof iedereen voelt dat er geen zout op slakken gelegd wordt, geen spijkers op lager water gezocht worden en meer van dat soort dingen. Waar in de familie Spek gelijk halen nog wel eens een ding is, is dat nu niet aan de orde. Nou dat mag van mij blijven hoor!

Florian klooit wat aan in de tuin. En op een zeker moment vraagt hij: mama, hebben we ergens plastic buizen? Eh want? Nou ik wil graag een basket hebben zodat ik kan basketballen. Nou we hebben geen plastic buizen dus nee. En in mijn hoofd dat stemmetje;’en al hadden we plastic buizen, hoe in vredesnaam zou je daar ooit een functionerende basket van kunnen maken?’

Niet voor 1 gat te vangen gaat Florian verder zoeken en klooien. Op een zeker moment bedenkt hij dat hij van een emmer een basket gaat maken, een emmer en plakband. Zie je het voor je? Nou ik dus ook niet en ik laat hem maar, komt ‘ie vanzelf wel achter. Ik zal je de details van het daarop volgende uur besparen, hoofdlijn is dat hij met plakband, emmer, regenpijp en krukje zodanig in de weer is dat ik alleen maar denk: hoe kun je nou denken dat dit ooit gaat werken?

En het eindresultaat? De emmer zit vastgetaped aan de regenpijp en Florian heeft ruim een uur heerlijk zijn basketbal-skills verfijnd. Het is gewoon gelukt, het werkte!! Zag er niet uit, zal er na twee dagen afvallen, maar hé: mission accomplished!

Ik zeg tegen hem: ergens ben je ook wel een echte Wildervanck hè! Als je een idee hebt en mensen zeggen dat het niet kan, dan ga je gewoon door. En blijkt het te kunnen. Hij grijnst. Het is namelijk ook echt zo, als één van onze kids mijn out-of-the-box-brein en eigenwijsheid wel geërfd heeft dan is hij het. En dat geeft zo ook hier verrassende, nieuwe resultaten die niemand ziet aankomen.

In de loop van de middag wil ik het oxboard uit de oplader halen (oxboard is ook zo’n ding dat dan ineens na twee jaar weer uit de kast komt en volop gebruikt wordt). Hé wat gek, de lader zit er niet meer in. Hé wat gek, de stekker van de lader lijkt wel een beetje krom. Hé wat gek, hij past niet meer. Eh….Florian…..? Hij kijkt beduusd en trekt zich onmiddellijk terug in zijn kamer. Ik ben pissed, de oplader is stuk. En in deze hele corona-tijd ben ik me ook een stuk bewuster van ons materialisme en wil dus minder denken ;’dan kopen we wel een nieuwe’.Ik stamp achter hem aan en wil hem een preek geven. Want in zijn basket & plakbandproject heeft hij dus even terloops de stekker er zo onhandig uitgetrokken dat die nu onbruikbaar is. Maar zie ineens voor me hoeveel telefoons ik uit mijn handen heb laten donderen (voor mij dus alleen maar tweedehands mét barst graag), hoeveel paaltjes ik bij het inparkeren heb ‘meegenomen’, hoe een keer al mijn toetsen van mijn laptop afritsten omdat ik mijn laptop op de grond had gezet en de deur openzwaaide en al die toetsjes meenam (HOE DAN?), en nog veel meer…..Oeps….

Ik zeg tegen Florian, terwijl Martijn op de achtergrond grijnzend staat te knikken, dat ik hem eigenlijk absoluut niets kan verwijten op dit vlak. Dat als er iemand is die weet hoe het is om op klunzige manieren dingen stuk te maken, ik het wel ben. Dus dat ik niet boos ben en weet dat dit collateral damage is, de prijs die je betaalt voor een brein dat graag luchtkastelen bouwt. Luchtkastelen die met de juiste aanpak nog best eens mooie aardse paleizen blijken te kunnen worden.

Ik vond mijn maatje in dit opzicht, een man die me aanvult waardoor we samen dingen bouwen die je misschien niet altijd verwacht. En hé, daarbij accepteer ik dat hij kritisch is en roept dat het niet kan, en accepteert hij dat mijn ideeën misschien toch meer levensvatbaar zijn dan je op het eerste oog zou denken. En misschien is dat wel de belangrijkste sleutel in deze tijd in het samen leven. De verschillen vieren, leuk vinden, als complementair zien. Want die verschillen liggen onder een vergrootglas in tijden van spanning waarin je ook nog eens veel dichter op elkaar zit dan je gewend bent. Vier de verschillen, hou de irritatie buiten de deur en haal nieuwsgierigheid naar de ander binnen. Ook als je denkt dat je die ander al heel goed kent is er vast nog veel leuks te ontdekken.

Tot morgen,

Cathelijne