Roeping

In de eerste twee weken vond ik het druk. Mensen om me heen op momenten dat ik het niet gewend was, de hele dag door is er wel iemand aan het eten dus de voorraadkast vloog leeg. Er moest qua werk van alles gedaan worden dat normaal niet moet (een stilstaand bedrijf is meer werk dan een lopend bedrijf heb ik ontdekt). En toen werd het rustiger. En toen kwam er kennelijk voor velen een moment om een cursus turks voor beginners te gaan volgen, de hele hal opnieuw te behangen, een compleet nieuwe online leer-lijn uit de grond te stampen, het koken naar een next level te verheffen en de tuin te herontwerpen. Geloof ik. Tenminste als FB klopt.
En ik ben die sukkel die dat allemaal niet doet. Niets van dat alles zelfs. Dat plintje dat al jaren los zit zit nog steeds los (het enige verschil is dat er vaker mensen zijn om hem per ongeluk los te tikken bij het langslopen) en écht er zijn genoeg plaatsen in mijn huis die een likje verf zouden kunnen gebruiken. En ik doe het niet. Ik hou er niet van. Niet in normale tijden, niet in corona-tijden. En ik kijk jaloers naar mensen die dat wel doen. Want ik wil ook zo’n ‘af’ huis met mooie paneeldeuren die gevonden zijn in een oude boerderij in Zuid-Frankrijk en met speciale loog behandeld zijn waardoor ze door die mooie weet ik veel wat zo tot hun recht komen. Maar heb de fut niet ze te gaan zoeken dus ik heb van die suffe nieuwbouwdeuren uit de jaren tachtig. Ik wil ook graag uitgebreid koken maar kijk altijd wat appelig naar mijn kruidenrekje en val weer terug op een AGV-tje (aardappels-vlees-groente) En ik zou ook graag eens een super sportprestatie willen neerzetten maar vind mijn rondje-hondje vaak al uitdagend genoeg.
Kortom iets met dat gras dat ergens anders groener is….Dodelijk vermoeiend dus dat gras, zouden ze af moeten schaffen. 

Ooit hoorde ik de kreet: we vergelijken onze binnenkant met de buitenkant van anderen. En die zin gebruik ik nog vaak. Onze binnenkant is rommelig. Je hebt nooit de hele dag dezelfde stemming, je hebt nooit maar 1 gedachte. Het gaat op en neer, heen en weer, en nog wel meer kanten op. En dat is voor jezelf normaal. Die ijsberg, en dan dat deel dat onder water is. Dat deel dat over dingen piekert, twijfelt, geëmotioneerd raakt, zich schaamt, dolverliefd wordt en dat niet laat zien, zich schuldig voelt, waar prachtige dromen en ideeën zitten maar wel allemaal onzichtbaar voor de ander. En de ander zie je niet in al die nuances want die nuances zitten aan de binnenkant. Dus die ander oogt veel meer als ‘één geheel’. Mijn kids zijn, net als alle anderen, ook wel eens onzeker over iets. In vergelijking met anderen. En dan zeg ik: “dit is je eigen rommelige vloerkastkamer vergelijken met een opgemaakt hilton-hotel-kamer. “
De ander lijkt vaak zoveel geordender of juist creatiever dan jij jezelf voelt. Zoveel gezelliger of juist lekker makkelijk op zichzelf en dat zou je ook wel willen. Zoveel praktischer of juist filosofischer dan jij bent. Tenminste, we neigen naar die valse vergelijkingen. Vergetend dat we zelf hartstikke creatief of juist geordend zijn. Dat we zelf waanzinnig filosofisch of juist super handig met hamer en beitel zijn. Onze talenten zijn ‘normaal’. En dat is echt geen valse bescheidenheid. Simpelweg ben je gewend aan je talent. Zoals het voor jongste logisch is dat als je tegen een bal trapt en hij ergens naartoe gaat zoals je ook bedacht had. Zoals het voor mij normaal was dat ik achter een piano ging zitten en mezelf leerde om Chopin te spelen. Zoals mijn man als hij een stukje code ziet meteen weet waarom het niet werkt. Zoals mijn dochter met een paard kan lezen en schrijven.

En al schrijvende merk ik dat ik zelfs een beetje gefrustreerd raak. Over dat huis, die tuin, dat koken, al die dingen die ik niet goed kan en ook niet echt leuk vind. En dan zoek ik een plaatje bij dit stukje en dan kom ik onderstaande tegen. En ineens voel ik me weer zo fijn en kalm en blij! Want tastbare mooie dingen creëren is niet mijn roeping. Goed met paarden kunnen omgaan ook niet. Zelfs muziek maken niet al was ik daar heel goed in en wilde ik vroeger naar het conservatorium. Want ik voel dat wat ik doe, gewoon is wat ik moet doen en alleen daarom maakt het me blij. Schrijven, podcasten, ideeën delen met de wereld. Dat is mijn roeping en dat maakt me blij. En dan eten we vanavond weer gewoon een AVG’tje. So be it!

 

Tot morgen,

Cathelijne 

PS Voor de NLP-ers onder ons….dit was voor mij ook weer even met mijn snufferd op de Neurologische Niveaus geduwd worden. Wat is het toch een mooi model!

 

​