Oxytocine, waar koop je dat?

Jongste zit dus met pootje in het gips. En dat roept weer van alles en nog wat op. Een pootje in het gips is namelijk meer dan een pootje in het gips. Jongste heeft het druk van binnen met de balans vinden, letterlijk maar vooral figuurlijk. Balans in hulp vragen en zelf doen, in schuldig voelen en beseffen dat dat niet nodig is, in het perfect willen hebben voor zichzelf en verduren dat zijn broek dan maar even niet lekker zit of dat hij even moet wachten op dat glaasje water.
De hele dag door heb ik kleine gesprekjes met hem waarvan een groot deel gaat in de orde van: ‘mama, ik voel me dan zo schuldig als ik van alles aan jullie moet vragen’. Of ‘mama, ik ben dan bang dat jullie vinden dat ik me aanstel of dat ik het wel zelf kan doen’. En ja ergens is het ook wel karma hoor, want deze knul kan in normale tijden heel erg goed voor zich laten zorgen als je begrijpt wat ik bedoel Maar nu hij de zorg echt nodig heeft, vindt hij dat dus best lastig.
En ik ga in gedachten terug naar vorige zomer waarin ik mijn sleutelbeen brak. Ik worstelde ook met afhankelijkheid, met dat je flink wat concessies moet doen in comfort, dat alleen al omkleden gedoe is. En ook dat ik iedereen vér weg hield want elk per ongeluk tikje deed pijn. En ik realiseerde me ook dat ik toen mezelf iets tekort deed namelijk lijfelijk contact. En ik realiseerde me dat hij dat ook deed. Normaal schurkt hij lekker tegen ons aan, en nu hield hij afstand, vanwege de pijn. En ik vertel hem: maar je hebt wel knuffels nodig! En een goede knuffel werkt pas als hij minstens 20 tellen duurt.

Harlow deed daar onderzoek naar. Bij aapjes. Aapjes kregen twee opties aangeboden. Een nep-moeder-van-draad-staal waar wel echte voeding uit kwam en een zachte warme nep-moeder om lekker tegenaan te schurken, maar zonder voeding. De aapjes kozen voor het tweede. Contact boven voeding!

We hebben lijfelijk contact nodig, net als die aapjes. En eigenlijk zouden we dus ook moeten kiezen voor lichamelijk contact boven voeding. Maar dat zijn we, dankzij die moderne neo-cortex, soms een beetje ‘vergeten’. En dan kiezen we voor alweer die paaseitjes, of wijntjes of nog iets anders. Maar wat we eigenlijk nodig hebben is oxytocine.

Oxytocine – ook wel bekend als hét knuffelhormoon – is een belangrijk stofje in je hersenen dat verantwoordelijk is voor een gevoel van intimiteit en verbondenheid. Daarnaast geeft oxytocine je zelfvertrouwen, maakt het je vrolijk en helpt het je ontspannen. Oxytocine vermindert ook stress en onderdrukt angstgevoelens.

Nou als je dat leest dan wil je wel toch? Waar kan ik dat kopen? Nou nee hoor, het is gratis. Tenminste, als je zoals zoonlief in de gelukkige omstandigheid verkeerd dat er knuffels te halen zijn. Van mij, zijn vader, zijn grote broer en soms ook van zijn zus.
En ik realiseer me wederom hoeveel deze periode van ons vraagt. Want als ik naar mezelf kijk, ik haal nu mijn knuffels bij man & kinderen, maar mis die van vele anderen. En dan zijn er ook nog eens mensen die het op dit moment helemaal zonder moeten stellen. En dan denk ik aan die aapjes van Harlow, en hoop dat er snel iets verzonnen wordt, zodat iedereen die nu zonder zit, snel weer aan zijn knuffeltax kan komen. En iedereen die wel nog in de gelegenheid is: doen! Je hebt het nodig, nu meer dan ooit!

 

Tot morgen!

Cathelijne