Mwah

Vanochtend werd ik wakker met een beetje een mwah-gevoel. Tweede paasdag, grauwe dag. Nog even terug naar mijn bed, nadenken over het blogje dat ik wil gaan schrijven. Qua onderwerpen voel ik me altijd een soort Sjakie in de Chocoladefabriek, er is zoveel leuks en lekkers! Ik hou van schrijven, ik hou van taal, ik ben dol op het spelen met zinnen, metrum, subtiele woordgeintjes. Maar geen van allen klopten. Ik ben best wel streng van binnen hoor. Het belangrijkste is en blijft dat ik schrijf vanuit mijn hart en niet vanuit wat ik denk dat anderen leuk of interessant vinden. Dat is wat ik me voorgenomen heb een half jaar geleden al. Ik was toen bij mijn ‘naaldenboer’ die ook zo af en toe een coachende oneliner laat vallen waar ik dan weer een tijdje op ga zitten kauwen. En die zei: je moet gaan doen waar je écht goed in bent, alles eromheen werkt niet voor jou. Je moet niet in de breedte werken, dan zul je ziek blijven, focus je op je kern. Nou dat is een lekkere boodschap die me lang heeft bezig gehouden. Want waar ben ik dan echt goed in? Wat is dan al dat andere er omheen? En ja maar jeetje ik ben geen prinses op de erwt die van alles niet kan! Die stofzuiger moet ook gewoon door het huis getrokken worden toch?

Het afgelopen half jaar was een zoektocht naar gezondheid. Al jaren ging het dan weer minder, dan weer veel minder en met een beetje opgekrabbeld zijn ging ik dan weer vol gas geven. Tot ik weer omkukelde. Dat wilde ik nu eens echt goed en anders gaan aanpakken. En zo kwamen er allemaal vragen op mijn pad. Doe ik nog wat ik wil doen? Leef ik nog zoals ik wil leven? En zo niet, wat wil ik dan anders? Ik kwam er niet echt uit. Ja schrijven vind ik leuk, maar ik schreef een beetje in hetzelfde rondje. Ja mijn gezin vind ik leuk maar dat is niet genoeg. Ja sporten vind ik leuk. Ja yoga en mediteren vind ik fijn. Maar wat is nou het grotere plaatje voor mij? Ik gaf mezelf tot de zomervakantie, om uit te vinden wat er wel en niet werkt en wat mijn hart en gezondheid heeft. En eerlijk: het voelde een beetje alsof ik op de reservebank zat.

En toen kwam corona. En zat ik ineens niet meer op de reservebank. Tenminste, niet meer of minder dan de meeste anderen. Dus voelde ik me niet meer schuldig dat er te weinig uit mijn handen kwam. Sterker nog, er kwam meer dan ooit uit mijn handen. Dingen die ik echt leuk vind. En dan, maar zo, kan je in het nieuwe nu ook weer vallen in oude patronen. En zo merkte ik dat een paar dagen ‘vrij’ en alleen maar gezin zijn me knettergek maakt. Ik heb het zo nodig lekker in de ideeënwereld te bivakkeren. En dat is ruimer dan een blogje schrijven of een podcast opnemen. Veel ruimer! Dat is zwerven in mijn hoofd, dingen verzinnen waar mijn hart sneller van gaat kloppen en met de output de wereld een klein beetje mooier kleuren. En als ik het type denk ik: OMG wat een vaag geneuzel, hier snapt de lezer vast geen zak van. Hahaha en dan komen we op dat punt dat ik niet meer wil schrijven door de ogen van jou als lezer maar vanuit mijn hart.

En dan kom ik weer terug bij die woorden van mijn naaldenboer. En nee, ik weet nog steeds niet waar ik nou uniek goed in ben zodanig dat het me de komende jaren weer een live purpose geeft. Of misschien wel, en dan denk ik aan dit prachtige liedje uitgevoerd door Elske de Wall. Ik wil goed zijn in het leven lief hebben! En dan maakt het geen zak uit of dat betekent met een wijntje naar de ondergaande zon kijken (niet zo mijn manier) of megablij worden van een nieuwe podcast maken (meer mijn ding). Leven vanuit mijn hart. Dat dus!

 

Tot morgen!

Cathelijne

 

Elske de Wall: Ik wil goed zijn en het leven lief hebben

https://www.youtube.com/watch?v=qHUFY0wqhqc