Moed is net als WC papier

Soms lijkt het alsof je er doorheen bent. Terwijl ergens anders er nog een hele voorraadschuur vol is. Het is maar hoe je ernaar kijkt.

Gisteren overviel het me even. Toch weer zo mijn best aan het doen optimistisch te blijven. En tegelijk zoekend naar een manier om met al het leed, onzekerheden, vragen en botsingen om te gaan.

Als mijn voorraadschuur leeg dreigt te raken, zeg ik tegen mezelf dat het helemaal okee is dat het is zoals het is. En dat ik erop kan vertrouwen dat, als ik mijn emoties toe laat, er weer een nieuwe voorraad moed, kracht en mogelijkheden te voorschijn komt. Nou gaan bij mij de emoties nogal eens van hot naar her, dus is het even een klus om stil te staan bij wat ik nou echt voel op zo een moment.

Om in de metafoor van het WC-papier te blijven: eerst is er de schuldvraag. ‘Wie heeft het opgemaakt?’ (Meestal ben ik dat zelf trouwens). De emotie boos komt langs, in de vorm van onmacht en uit zich direct in een schuldvraag. Zoals ik mij af en toe ook boos en onmachtig kan voelen over wat er allemaal gebeurt. En schuldig omdat wij gezond zijn en het goed hebben.

Dan komt er een soort schaamte. Meestal gaat dat richting dom,lui en onattent. En nu gebeurt dit thuis, maar stel je voor dat het bij iemand anders thuis gebeurt. Net als er nu de schaamte is als ik mijn kinderen niet aan alle challenges krijg, of schaamte dat ik in de vrijheid blijheid van het ZZP-schap, de risico’s voor lief nam.

Soms komen er ook nog wat zorgen, zo van: komt het ooit nog wel goed? En verdriet. Omdat iets weer niet is gelukt. Net als de zorgen over straks en het verdriet dat sommige dingen nooit meer worden zoals het was.

En precies op zo’n moment, als de voorraad op lijkt, dat is het moment van moed. Van acceptatie en nieuwe mogelijkheden. Ik weet nog niet welke, zoals niemand dat nu weet. Ik weet wel dat er nog een hele voorraadschuur vol ergens ligt te wachten tot het nodig is.

De inspiratie voor dit proces komt van Brene Bown en Kubler-Ross.

 

 

Babs Geurts