Let it go, let it go
En ineens dacht ik…..wat als het volgende week allemaal ineens voor bij is. Het virus weg, de wereld weer open. Wat als…..
En ik merkte dat ik daar he-le-maal niet op zit te wachten. Huh wat? Sterker nog, los van dat er veel leed is en de economie op zijn gat ligt, ik vind het leven eigenlijk zo lekker zoals het nu is!
Hahaha als je me dat drie weken geleden had verteld, had ik je keihard uitgelachen. Toen zat ik nog in de dikke stress van: hoe ga ik in godesnaam drie weken met mijn hele gezin thuis zitten zonder knettergek te worden? Nu, drie weken verder, merk ik dat ik verre van knettergek ben geworden. Ik geniet! Van de rust, van helemaal mijn eigen bioritme volgen, van niet meer op de reservebank zitten maar volop meedoen, van het heerlijke uitgebreide lunchen met het hele gezin, avondeten idem want niemand hoeft weg en uitgebreid koffiedrinken ’s avonds wederom met vijf. Want niemand hoeft naar voetbal, tennis, toneel of weet ik veel wat. Ik geniet van het vele contact met elkaar maar ook het gemak waarmee iedereen elkaar in zijn oh zo noodzakelijke bubbel laat. Van alle tijd om elke dag met mijn dochter & hondje te wandelen. Ik geniet van de stilte, ik hoor alleen vogels in mijn tuin en geen auto’s razen. Ik geniet van veel minder dopamine-geteister en adrenaline-boost door mijn lijf. Ik ervaar meer balans dan ooit.
En ik dacht……veel van wat nu is zou van mij mogen blijven. De rust, de verbinding, het contact. De mogelijkheid om meer te leven naar je eigen ritme, want hé ik zit nu elke ochtend heerlijk te tikken tussen zes en negen uur, en hoef niemand te helpen met het vinden van gymschoenen, fietssleutels of broodtrommels.
En ik voel: deze rust, deze sfeer mag van mij voor altijd blijven. En ik voel zelfs een kleine paniek-prikkel bij de gedachte dat de wereld straks weer in volle vaart gaat draaien. Maar het moet meer zijn dan alleen maar ‘dat het rustiger is’ denk ik waardoor ik me zo fijn voel. Maar wat dan? En al tikkend, ja die stukjes werken lekker therapeutisch hoor, weet ik het ineens! Dit gaat over de cirkel van invloed van Stephen Covey. Deze theorie komt, even quick en dirty geformuleerd, op het volgende neer: er zijn dingen waar je invloed op hebt, er zijn dingen waar je geen invloed op hebt. Hoe meer je bezig bent met de dingen waar je geen invloed op hebt, hoe gefrustreerder en vermoeider je zult zijn. Vergroot de dingen waar je invloed op hebt en houd je niet bezig met waar je geen invloed op hebt. Simpel toch?
En toen realiseerde ik me: ik leef nu al een paar weken in volledige overgave. Ik ben nul bezig met dingen waar ik geen invloed op heb. Ik ben zelfs niet bezig mijn cirkel van invloed te vergroten.
Ik merk hoezeer ik vaak leef vanuit een ondefinieerbare onrust de wereld mooier te maken. Met mijn stukjes, met onze trainingen, met podcasts maar eigenlijk zou ik nog veel en veel meer willen. En die onrust is nu weg. Ik doe het met wat er is en ben niet bezig met meer invloed of teveel invloed willen hebben. En dus laat ik veel meer los of mijn lichaam wel of niet ‘normaal’ doet en dat scheelt bakken stress, en dus laat ik los of ik wel genoeg energie heb om een leuke moeder te zijn voor de kids en dat scheelt stress, en dus laat ik los dat er al te lang niet is stofgezogen of dat de hond op minder reguliere tijden wordt uitgelaten. Ik laat los hoe het met ons bedrijf moet, ik laat los of ik wel productief genoeg ben, ik laat los dat ik eigenlijk zou moeten sporten, ik laat los of ik wel genoeg pensioen opbouw, ik laat los of medewerkers thuis wel productief genoeg kunnen zijn, ik laat los of onze coaches nog wel blij zijn, of mijn man het tuinschuurtje wel af gaat maken, ik laat los, ik laat los, ik laat los. En ik leef in het nu, een belachelijk saai en burgerlijk nu, en ik hou er van. Want ik leef binnen mijn cirkel van invloed.
En ik hoop, denk, verwacht dat ik ook straks meer op deze manier blijf leven. Ik heb nu gezien hoe goed mijn kids zichzelf redden, dat de wereld echt niet heel anders wordt of ik mijn stukjes nu wel of niet tik, en hoe relaxt het is als je je omgeving niet meer probeert bij te sturen. Ik was heel stiekem in de loop der jaren toch een controllfreak geworden, let it go!
Tot morgen,
Cathelijne