Leren en liefde

De gedachte dat de kids straks weer naar school mogen maakt me blij. De gedachte dat er vanuit leerachterstanden gedacht wordt maakt me somber. Maar ik ben vast te voorbarig. Er zijn vast heel veel leerkrachten die net als ik denken.

Kinderen hebben niet niks geleerd de afgelopen tijd, zelfs niet als ze drie-hoog-achter met 4 kids 1 aaipet moeten delen. Als ik naar mezelf kijk, en ik ben een bijna vijftiger met lang niet meer zo’n flexibel en leergierig brein als scholieren, dan weet ik hoe enorm veel impact de afgelopen weken heeft gehad. Hoeveel ik heb geleerd wat helemaal niet in woorden te vangen is, en als ik het toch probeer dan klinkt het zo plat en simpel allemaal. Maar het waren en zijn waardevolle lessen deze weken en maanden.

We zijn sociale en zich altijd ontwikkelende wezens. Dus is er even geen rekenen en lezen in gegoten, dan nog is er van alles geleerd over samen leven, je eigen grenzen en die van andere, over schuld, liefde, angst en nog veel meer. Niet in een leerboekje te vatten, maar lessons for life.
Ik moet denken aan mijn tennislessen. Ik heb één tennisleraar gehad waar ik echt heel blij van werd. Die gaf me een aanwijzing. En dan liet hij me uitproberen, ontdekken. En ja met die nieuwe aanwijzing vergat ik even de oude dingen, mijn voetenwerk bijvoorbeeld. Dus dan sloeg ik een slag waarin die nieuwe aanwijzing goed verwerkt was, maar mijn voetenwerk was beroerd en dat had ik zelf ook wel door. Maar dat trekt echt wel weer bij, daar hoef ik niet op gewezen te worden, ik ben iets nieuws aan het leren! Andere tennisleraren ondertitelden vrijwel elke slag met commentaar (goed zo, nee je voetenwerk, van láááág naar hoog, houd je schouder ingedraaid en ga zo maar door) en ik werd knettergek. Ik trok me van binnen terug en probeerde te focussen op dat ene punt.

Als straks de kids weer naar school mogen, loop je de kans dat ze ijverige tennisleraren gaan treffen, bij wijze van spreken. Die snel de boel willen bijtrekken. En nog even de lesstof van het jaar willen aftikken. Met name op de middelbare school houd ik mijn hart vast eerlijk gezegd. Maar ik heb het vast mis dus ik laat mijn zorg weer los. Ik moet denken aan de boektitel ‘De meeste mensen deugen’, ik heb het hele boek nooit gelezen maar de titel maakt me zoooo blij! Leren is onze natuurlijke modus. We leren van de simpelste dingen, zolang ons lijf maar niet onder stress staat en we dus open en reflectief kunnen zijn. Zo zijn we gebouwd.

Mijn gedachten gaan naar een jochie in het voetbalteam van onze zoon. Die komt letterlijk ‘uit de oorlog’. En als er op het veld iemand met pijn op de grond neervalt is hij er als eerste bij, ook de tegenstanders, om te troosten. Op een voetbalveld, zie je het voor je! En ik ben ontroerd, dát is wat deze jongen geleerd heeft in klote-omstandigheden die in het niet vallen bij wat wij nu meemaken: dat liefde en troost verbindend zijn.
Dus leuk die hoofdsteden van Europa, wortels trekken, de boekbespreking van De avonden of het berekenen van de moleculaire massa (eh Richard Spek slaat dit ergens op?). Maar als je het mij vraagt niet de essentie.
Dus ik hoop en, aangezien de meeste mensen deugen, vertrouw dat onze kids een zachte landing mogen maken op school. Waarin ruimte is voor het vele dat ze geleerd hebben, waarin begrip is dat ze best lang autonoom hebben moeten functioneren zodat ze lang niet allemaal tjoep weer even invoegen. Ons brein wil zolang er geen stress is leren, altijd, de hele dag door en onder elke omstandigheid. Alleen misschien niet helemaal volgens het (school)boekje en van mij mag dat!

tot morgen,

Cathelijne