Knutselwerkjes en hechtingsgedoe
Binnenkort komt er een nieuw boek uit en mij is gevraagd daar een bijdrage aan te leveren. Of ik bij elk hoofdstuk iets vanuit mijn expertise wil schrijven. Gisteren hadden we een call zoals dat tegenwoordig dus heet. En daar kwam naar voren dat wat ik geschreven had niet helemaal matchte met wat de bedoeling was. Eh….. niet helemaal is eigenlijk helemaal niet.
Ik ben een volwassen vrouw en kan best wel tegen een stootje hoor, dus ik lag echt niet in de kreukels. Maar ik merkte wel dat ik helemaal wilde gaan uitleggen waarom, hoe het zo ontstaan was, dat ik er eigenlijk niets aan kon doen want omstandigheden, dat……en ga zo maar door. En als ik even goed ging voelen dan merkte ik eigenlijk gewoon schaamte omdat ‘ik het niet goed had gedaan’. Waar ik vroeger lekker kon blijven hangen in dit soort gevoel, weet ik nu gelukkig wel beter. Maar ik vond het wel boeiend…..Wat maakt dat zoiets gebeurt? En ja maar jeetje, komt die jeugd dan altijd maar weer terug? Jazeker. Bij iedereen! Je hebt gewoon zo je gewoontetjes gebouwd als kleine gup. En die gewoontetjes zijn gebaseerd op hechting, het creëren ervan en het houden ervan.
Hechting gaat erover dat je ergens bij hoort, en daardoor je veilig en ok voelt. De basis van de piramide van Maslow. En als kind leggen we samen met onze verzorgers de basis voor die hechting. En daar gaat bij iedereen wel iets niet helemaal goed. Simpelweg omdat onze verzorgers het gewoon niet 100% goed kunnen doen. En in die momentjes van ‘misgaan’, neem je als kleine pup besluiten van binnen. Zoals:
– ik doe het dan wel zelf
– als ik niet mijn best doe ben ik niet de moeite waard
– val vooral niet op
– je moet goed voor anderen zorgen, ook al doe je jezelf tekort
En zo kan ik nog wel honderd bullets schrijven, want zoveel mensen zoveel hechtings-gedoetjes zoveel knutselwerkjes in je brein. En die knutselwerkjes houden we allemaal onbewust maar ijverig in stand. Mijn knutselwerkje was: ‘doe vooral niet te spontaan want die kant vinden mensen niet leuk.’
En zoals gezegd je brein doet er alles aan om je knutselwerkje in stand te houden. Zo ook mijn brein. Dus mijn uitingen zijn doordacht (hé, waarom denk je dat ik schrijf!), ik heb een hekel aan spontaan mijn mening of ideeën moeten geven, het zou eens verkeerd kunnen vallen. En ik ben wanneer ik wel iets er uit flap altijd van binnen aan het googelen of het echt wel ok was voor de ander en niet te…..direct…te eerlijk….te confronterend te…. weet ik veel wat.
Wat ik geschreven had was behoorlijk spontaan. Gezien de deadline had ik er niet lang en goed over nagedacht. Had ik gewoon wat op papier geknald en zonder mijn eigen interne criticus er nog eens goed op los te laten zomaar opgestuurd. En bij de respons ging mijn brein direct het ‘zie-je-wel-hokje’ in. Zo doen we dat dus. Terwijl er eigenlijk weinig ‘zie-je-wel’ was hoor want ze vonden het helemaal niet stom of te dit of te dat. Sterker nog toen ik uit mijn schrik-hokje kwam en zei: ‘misschien kunnen jullie me vertellen wat jullie wél goed vonden want dan weet ik wat de weg is die ik moet volgen’ (hé kanjer dacht ik nog van binnen, dat oplossingsgericht denken komt je nu mooi van pas!). En toen bleek er heel veel wel goed te zijn.
Tja dat brein van ons hè, dat zo graag in oude paadjes blijft hangen. En ik oefen in het anders doen. Bijvoorbeeld door elke dag een blogje te tikken, daar denk ik niet lang over na, is soms voor mijn gevoel een beetje te, vaak ook niet, en daar kleur ik dan de wereld mee. En dat maakt me blij!
Voor wie meer wil weten over hoe we dan zo pril al die knutselwerkjes in ons hoofd maken voeg ik de podcast toe die ik samen met Renée Hilverdink gemaakt heb. Hij heet: Hoe word ik een pannenkoek. Hahaha alleen de titel maakt je vast al nieuwsgierig!
Tot morgen,
Cathelijne