Geef mij nu je angst

Deze week kreeg ik het boek van Nathalie van Dam, lieve collega/ trainer bij De eerste verdieping, toegestuurd. Haar boek heet ‘Kanker. Cadeau van het leven.’ En wow, wat was ik geraakt door de naakte raakheid. Van angst en moed. Van niet willen maar wel gaan. Van wegduiken en terugveren. Van het aangaan simpelweg omdat er geen andere weg is. En ik moet denken aan die geweldige TedTalks van Brené Brown over kwetsbaarheid, en het meest specifiek dat ze op een gegeven moment zegt: kwetsbaar zijn is in het ziekenhuis zijn om te horen of je borstkanker hebt of niet. Niet weten, en toch blijven ademhalen dus…

Vorig jaar in oktober lag ik in het ziekenhuis. Mijn kamergenote was Alie. Alie was in de zeventig, ze had kanker in ongeveer al haar cellen. En ik was meteen dol op Alie. Nog nooit heb ik met iemand zo diepgaand kunnen spreken over het leven, de dood, vriendschap en nog veel meer. De meeste mensen ‘op leeftijd’ die ik ken zijn of dovig, of niet meer zo bij de tijd of op zijn best niet echt filosofisch ingesteld. Ik was geroerd en geraakt dat ik met haar zo diepgaand contact had. En ze zou sterven, dat was helder. En daar ging ze enorm luchtig mee om, soms zelfs tot botte humor aan toe. Daar ging ik lekker in mee. De verpleging keek geregeld verwonderd op over de sfeer die er bij ons op de kamer hing. Zat ik naast haar met mijn voeten op haar bed, uren te praten en dikke lol. Maar ik zat ook midden in de nacht naast haar om haar hand vast te houden, omdat ze bijna geen lucht kreeg.

Deze intimiteit, allebei in pyjama ’s nachts samen in een ziekenhuisbed, haar hand vasthoudend heb ik niet eerder met iemand gedeeld.Alie geloofde in een hierna, zoals ze ook geloofde in een hiervoor. Alie is er niet meer, en omdat ze er zo in geloofde, klets in nog geregeld even tegen haar aan. Ik heb haar maar zo kort gekend, en ik mis haar.
Alie was niet bang. Ik wel. In die tijd was ik bang, en dat duwde ik flink ver weg. Ik weet niet of het een exponent is van mijn opvoeding of dat het vrij universeel is. Maar als je er niet over praat, is het er niet. Ofzo. En andersom: als je er wel over praat dan kan het maar zo waar worden. Dus wees stil en doe alsof het er niet is.

Zo was er een hele grote angst om een kind met Down te krijgen. Je zou zeggen; waarom juist daar bang voor? Er zijn zoveel ergere aangeboren afwijkingen. Maar angsten zijn doorgaans niet rationeel. Dus ik kan wel gaan uitleggen waarom ik juist daar zo bang voor was, maar daar gaat het dus niet om. En drie zwangerschappen lang hield ik mijn mond, liet ik dat angstmonster ergens in een diepe grot slaap-grommen. Nou niet helemaal drie zwangerschappen lang. Jongste werd wat te vroeg geboren en ik moest naar het ziekenhuis. Waar bij oudste twee een bevalling een kwestie is van start-weeenstorm-drie-uur-later-is-kind-geboren, werd bij jongste even de pauzeknop ingedrukt. De rit naar het ziekenhuis stond de bevalling even stil, en in deze pauze deelde ik mijn angst met mijn lief. En hij zei: ‘het zit goed Lijn, vertrouw me maar’. Wat natuurlijk een wetenschappelijke basis van nul heeft, maar vertrouwen doe ik hem. En het zat goed.

Afgelopen jaar heb ik heel wat moeten vertrouwen. En heb ik heel wat angst niet uitgesproken. En heb ik heel wat angstige onderzoeken gehad. En nu, juist nu, is er even geen angst. Want mijn gezondheid gaat beter dan ooit (Richard zei tegen de kids: ‘de hele wereld is bang voor een virus en je moeder is gezonder dan ooit’. Om te vervolgen: ‘maar ja ze doet wel vaker anders dan de rest van de mensheid’) en uit de onderzoeken bleek dat het ‘gewoon Crohn’ is. En nog steeds is er nog zo’n bijgelovig stemmetje dat mij wijsmaakt: van uitspreken komt ellende dus houdt je mond.

Mijn kinderen zijn gezond geboren en inmiddels aardig opgedroogd, mijn lijf doet steeds meer hoe het moet. Mijn hart heeft het spoor weer gevonden, het spoor van de wereld een beetje mooier kleuren. Van mensen inspireren met mijn schrijfsels, met podcasts en met onze prachtige trainingen. En misschien ga ik maar gewoon lekker wat gewone angstjes hebben die wat overzichtelijker zijn. Voor spinnen ofzo.

Bekijk hier de prachtige TedTalks van Brené Brown:
https://www.youtube.com/watch?v=iCvmsMzlF7o

 

Tot morgen,

Cathelijne

 

​