Er is er één jarig hoera hoera
Gedurende die maanden is het gespreksonderwerp dus ook vaak het plannen van die verjaardag. Verheugen is een zeer belangrijke factor dus liggen we ’s avonds voor het slapen samen te fantaseren hoe ze het allemaal wil. Feestje met de vriendinnen van school, een buitenrit met haar manege-vriendinnen. Met ons wilde ze poolen-bowlen-eten bij Dekker in Zoetermeer. Ze wilde echt mooie goeie paardrijlaarzen en had die al uitgezocht. Oh en haar beugel mocht waarschijnlijk ook voor haar verjaardag er uit. Top allemaal dus!
Dit jaar was er een complicerende factor bij gekomen, tenminste we dachten dat dat de meest complicerende factor was. Ze werd gediagnosticeerd met coeliakie. En dus waren eenvoudige zaken ineens minder eenvoudig. Dus wat gaan we eten, welke taart gaan we bakken, welke tradities moeten vervangen worden. Het werd een verjaardag met een aanloop maar daar kwamen we uit.
En toen…..toen kwam Corona op bezoek. Dus nee, geen logeerfeestje met de schoolvriendinnen. Nee geen buitenrit met de manege-vriendinnen. Nee niet poolen-bowlen-eten bij Dekker. Niet paardrijden dus die laarzen mogen nog een maand of twee in de kast blijven. En ook die beugel er niet uit.
Nou zijn moeder en dochter niet voor 1 gat te vangen. Zozeer als we ons toekomst-georienteerd-zijn delen, net zozeer delen we creativiteit. Ik heb zelf nog nooit zoveel voorpret gehad om een verjaardag. Want al haar lieve vrienden, juffen en andere intimi maakten een video-boodschap die Richard aan elkaar gelijmd heeft met een snufje digitale techniek. En zo is iedereen er toch bij.
En dankzij facebook en de vele reacties, kwam er een lieve jongedame met eigen paard op ons pad die vandaag met Charlotte een buitenrit gaat maken. En dankzij diezelfde facebook en alle lieve reacties vonden we een manege waar ze ook nog eens volgende week een privé-les mag gaan volgen. Poolen in huis dat wordt hem niet, maar het meisje heeft bedacht dat we met zijn allen gaan bowlen met colaflessen en een voetbal van Florian (ik lig nu al in een deuk). Ik bak een mega stapel glutenvrije pannenkoeken, we gaan haar lievelingsfilm kijken met dito chips. Gisteren heeft ze een geweldige taart gebakken met dikke laag smurf-blauwe botercreme waar mijn tanden bij voorbaat al angstig van gaan kijken. Kortom het wordt gewoon feest. Misschien zelfs wel het meest memorabele feest ooit. Nee de normale ingrediënten zitten er niet in. Maar nog nooit was er zoveel moeite gedaan om het echt een bijzonder dag te maken. Zelfs haar broertje, waar ze de velen bekende haat-liefde-verhouding mee heeft, heeft zich uitgesloofd en een grabbelbak gemaakt met briefjes met wensen. Elke dag vervult hij er twee, variërend van Party & Co spelen (wat hij echt een @#$%^&* spel vindt) tot dat ze hem mag verkleden als meisje (niet verder vertellen). Wat een liefdevolle offers brengt deze jongeman.
Ik verheug me op deze dag. Het wordt een feestje! En ik ben dankbaar voor iedereen die daar aan heeft bijgedragen. Het kleine geluk van een verjaardagsfeest dat er gewoon mag zijn ondanks en zelfs dankzij wat er allemaal gaande is in de wereld.
Tot morgen,
Cathelijne