En we gaan nog niet naar school

Tja we waren niet verbaasd toch? Ik had ze er hier thuis al wel op voorbereid dus het kwam voor niemand als verrassing of tegenslag. Met name de middelste zou liever gisteren dan vandaag weer naar school gaan. Maar we gaan naar nog heel veel niet. Niet naar school niet naar de sauna, niet naar de kapper, niet naar de fysiotherapeut, niet uit eten, niet naar de sportschool, niet naar de voetbal. En ga zo maar door.

En nu de eerste kruitdampen zijn opgetrokken en de meeste mensen weer een soort van nieuwe way of doing hebben ontwikkeld, zien we ook de contouren van de schade zich aftekenen.

Zo belde ik gisteren met mijn lieve vriendin en collega Renée. Ze was bezig met al onze opleiding te herplannen en ze werd er zo verdrietig van. Al die mensen die al waren gestart met een mooie opleiding of er binnenkort mee zouden starten.
Of het nu een 16-daagse NLP-opleiding is of een avondworkshop organisatie-opstellingen, het doet pijn. Niet om de omzet maar omdat we dit bedrijf, deze producten met zoveel liefde ontwikkeld hebben. Omdat we zien hoeveel mensen er uit halen, hoe veel er geleerd wordt, hoeveel mensen groeien in werk, relaties, nog meer zichzelf zijn en makkelijker leven. En dat moet dus ook allemaal op pauze. It hurts!

Ik voelde dat zelf het meest toen ik 75 mensen moest gaan afzeggen voor de workshop ADHD: hoe haal je het uit je hoofd?. Vijfenzeventig mensen!
Allemaal mensen die toe waren aan een ontwikkelstap, die uitkeken naar die workshop, sommigen met moeite het laatste plekje bemachtigd. Au, mijn en ons levenswerk. Zoals zovelen hoor, dus ik klaag niet. Zoveel ondernemers die met hart en ziel iets opgebouwd hebben en het dan onder je snufferd zien verdampen. Wij verdampen niet, dat weet ik heel zeker, ik kijk er niet eens zakelijk naar op dit moment. We zijn de wereld aan het redden, laten we even niet als eerste naar onszelf kijken. Plus van uitstel komt geen afstel hoop ik dan maar, maar toch. En Renée zei met tranen in haar ogen (die ik hoorde, niet zag want we zitten allebei thuis): ik ben verdrietig en boos. En ik kan ook nog eens niemand de schuld geven!

Als iets pijn doet, is het fijn als je er betekenis aan kunt geven. Anders vindt je brein het zinloze pijn. Dus pijn en verdriet willen we omtunen naar óf een betekenisvolle gedachte als: uiteindelijk worden we er allemaal beter van. Of: het is een waarschuwing van de natuur. Of voor mijn part dat het van God komt die ons op onze vingers tikt. Betekenisgeving, het plaatsen in het grote geheel, geeft ons ook weer dat steeds maar nodige gevoel van controle. Dat het ergens op slaat. En als dat er allemaal even niet is, is het ook heel fijn om iets of iemand het te kunnen verwijten. Dus worden we boos op de politiek, of op je schoonouders, of je kinderen, of je baas. Hoezeer dat ook nergens op slaat, het leidt af van het gevoel dat je er geen betekenis aan kunt geven en dat je dus kwetsbaar bent. Maar ja, wie wil je hier dit gaan verwijten? Boos zijn we volgens mij geen van allen, en dat is maar goed ook. Maar voor je het weet zoekt je brein dan toch een uitweg, wil je toch iemand ‘blamen’. En in deze tijden kan het dan maar zo zijn dat je partner de sjaak is, of dat je een iets te kort lontje hebt naar je kinderen toe. Of dat je jezelf onbewust blamed en de lat veeeeeel te hoog legt voor wat je op dit moment op je bordje kunt hebben. 

Die Michael Jackson had er een leuk liedje over gemaakt toch? Blame it on the sunshine, want zon gaan we genoeg zien de komende dagen.

 

Tot morgen,

Cathelijne