Eerste keer

Al weer enige tijd geleden vertelde mijn moeder me dat ze de langlaufskies op marktplaats had gezet. Het was de laatste keer wintersport geweest. Ik realiseerde me ineens: als je ouder wordt komen er laatste keren. En op een zeker moment meer laatste keren dan eerste keren. Ik vond dat wel een confronterende gedachte en realiseerde me dat ik ook al steeds minder eerste keren beleef. Eerste keren. Je eerste keer staan (en meteen weer omkukelen), je eerste keer naar de basisschool, je eerste verliefdheid. Je eerste eigen huisje, je eerste huwelijk, je eerste baan. Allemaal eerste keren, allemaal mijlpalen. Veel eerste keren zijn goed voor je brein. Ze geven je positieve stress, en dat hebben we ook nodig (ik voeg even een podcast toe waarin we het hebben over positieve stress). Eerste keren maken ons blij, enthousiast, positief gespannen. Ze dagen ons uit, en maken dat we voelen dat we groeien.

Er zijn op dit moment ineens weer allemaal eerste keren in mijn leven. De eerste keer twee maanden bijna 24/7 als gezin samen zijn. De eerste meeting via Zoom. De eerste masterclass die ik ga geven via Zoom. Maar misschien voor jou ook wel: de eerste keer je moeder bezoeken met een hoogwerker omdat je het verzorgingshuis niet in mag. De eerste bevallen terwijl niet iedereen er bij kan zijn die je er bij wilde hebben. De eerste keer je kind met een beperking al zes weken niet zien in zijn vaste woonomgeving. De eerste keer niet meer zelf boodschappen durven doen. De eerste keer een uitvaart online bijwonen.

We leven in een wereld van eerste keren. En eerste keren zijn in veel gevallen fijn, in andere gevallen eng of verdrietig maar in alle gevallen vragen ze veel van je brein. Dus niet gek dat je vermoeider bent dan anders! En ook niet gek dat je dingen over het hoofd ziet of het gevoel hebt dat je minder scherp bent dan normaal. Eerste keren maken ook dat je een beetje tunnelvisie krijgt, alleen maar oog voor dat eerste-keer-gevoel. Denk maar aan de bubbel waarin mensen lijken te verkeren als ze verliefd zijn, de eerste keer zwanger of hun eerste huis kopen. Alsof de rest van de wereld niet meer zo voor ze bestaat. Je brein sluit zich wat af.

Er komen veel eerste keren aan. De eerste keer weer tennissen of naar de manege. De eerste keer weer naar school. De eerste keer weer met je vriendjes spelen. En wij als volwassenen: de eerste keer weer naar je werk, de eerste keer weer in het openbaar vervoer. Of de eerste keer je pasgeborene in de armen van één van je ouders leggen. De eerste keer je beste vriendin weer knuffelen. De eerste keer weer een bezoek mogen brengen aan iemand die jou dierbaar is en in een verzorgingshuis woont. En ik kijk uit naar: de eerste keer een ijskoud drankje drinken op een terrasje in de zon. De eerste keer weer met ons gezin uit eten. De eerste keer weer naar de sauna. De eerste knuffel van iemand buiten mijn gezin. De eerste keer weer naar de kapper! Ik ga die eerste keren beleven als….eerste keren! Ik ga er van genieten en het niet als vanzelfsprekend nemen. Want we weten nu dat het niet vanzelfsprekend is. Hm, ik ben in gedachten al bij dat ijskoude drankje, op dat terrasje, in de zon! En die eerste knuffel, dat ook!

Tot morgen,

Cathelijne

https://soundcloud.com/1e-verdieping/six-human-needs-in-coronatijd