De rest is fuzz

Elke ochtend ben ik idioot vroeg wakker. Soms lukt het me nog eens om te draaien en nog een uurtje mee te pakken, maar vaker niet dan wel. Slapen is altijd wel een dingetje geweest. Een vastgeroeste overtuiging dat als ik niet genoeg slaap, ik niet goed kan functioneren. En die overtuiging houd ik al lekker lang goed in stand….

Ik voel me best ontspannen in deze hele nieuwe situatie. Alles voegt zich wel weer naar het nieuwe nu. Fijn hoe snel onze kinderen nieuwe gewoontes ontwikkelen waar ze zich goed bij voelen. Dat een groot deel van het sociale verkeer plat is komen te liggen vangen ze mooi op. Want eerlijk is eerlijk, dat vind ik het grootste gemis van niet naar school kunnen. Dat ze vriendschappen en contacten missen. Dat cognitieve stuk lopen ze echt wel ergens in, als ze niet al efficiënter werken nu.

Dus het is best chill, maar het feit dat ik zo vroeg wakker ben zegt me dat mijn lichaam dat niet helemaal met me eens is. Dat autonome zenuwstelsel dat ook waak & slaap regelt, floept wel heel makkelijk aan. Ons autonome zenuwstelsel bestaat uit een ok-deel en een ojee-deel. Het ok-deel is voor vredestijd zeg maar, het ojee-deel voor oorlogstijd. Dit is overdreven natuurlijk maar het gaat even om het idee. En nou heeft mijn zenuwstelsel al een tikkie de neiging om snel in de oorlogstijd-stand tegaan. Wist ik al, is niet nieuw. Maar wat wel nieuw is, is dat wat ik normaal doe om mijn zenuwstelsel gerust te stellen nu eigenlijk niet kan. Want normaal heb ik zaken in de hand, weet ik hoe de dag gaat lopen, wie waar is, wat we gaan eten, hoe laat we bij de tandarts moeten zijn, hoe mijn bankrekening aangevuld moet worden, waar we naar op vakantie gaan. En ook: wanneer ik lekker alleen kan zijn, zodat ik lekker kan opladen. En al die dingen zijn er nu niet. En kennelijk vindt mijn lichaam dat spannender dan mijn hoofd, en blijft dus snel een beetje in de overdrive staan. En geloof me, in de overdrive staan hou je vol maar geeft ook schade. Dus waar ik net een beetje begon te leren om een natuurlijke basis-staat van ontspanning en oké te hebben, word ik nu lekker uitgedaagd dat ook in deze situatie weer te gaan kunnen.

Als ik dit schrijf dan merk ik dat ik een soort schaamte voel, dat het nu net lijkt alsof ik een soort neuroot ben. Maar feit is dat een super groot deel van de mensheid leeft met een lichaam dat in de overdrive staat. Biologisch bezien is dat ook de verklaring van een heleboel ziektes maar ook van burn-out, angst, slaapproblemen etcetera. Dus hé, ik ben vast niet de enige 🙂

Die diepe onrust, dat niet zo makkelijk gaan is iets dat ik en velen opvangen met controle. Controle op wat we eten, controle op hoe laat je kinderen thuis zijn, controle op dat er genoeg benzine in je tank zit, controle op je tandartsafspraak, controle op je financiën, controle op je vakantieplanning. En natuurlijk is dat een soort nep-controle. Dat blijkt maar mooi nu dat allemaal ineens wegvalt. Want nee je weet niet of je een vakantie kunt boeken, wanneer je weer bij de tandarts terecht kunt, en of je genoeg wc- papier hebt (oh dat wisten we nu juist wel toch?). En hoe raar, rot en onoverzichtelijk het nu ook is voor velen…..1 keuze heb je wel: voed je het gevoel van onmacht en out of control zijn, of voed je het gevoel van veiligheid, liefde, contact en vertrouwen? Want als al die dingen die je normaal in de hand hebt wegvallen is er eigenlijk vooral heel veel ‘nu’.

Dus wat ik echt wel als een cadeautje zie, is nog meer te moeten leven met hoe het nu is. Te vertrouwen op mijn lichaam, op dat ik ook functioneer met weinig slaap en nog een stap verder dat als ik niet functioneer door te weinig slaap dat ook nog steeds geen enkel probleem is.

Want het relativeert flink wat er nu gebeurt, wat is er nu nog écht belangrijk! En dan zie ik hoezeer mijn kinderen het goed doen op dit leven met zijn vijven en dan denk ik: dát dus. Liefde, verbinding, gezondheid en contact. De rest is fuzz.

Tot morgen!

Cathelijne