De ogen van de ander

Gistochtend zaten we op het bankje voor ons huis te luisteren naar een koningsdagconcert. Ergens halverwege kwam er een stel met wandelwagen langs en we raakten aan de praat. Baby was nét voor de lockdown geboren. De kraamhulp was nog niet weg of de wereld werd gesloten.
Grappend zei de kersverse moeder dat ze hoopte dat de wereld weer open zou zijn voor hij kan lopen. En hoewel dat naar ik aanneem overdreven is, mij leek het doorslapen een realistischer ijkpunt, zette het me aan het denken. Niet alleen heeft deze knul voor altijd een bijzonder verhaal over de eerste weken van zijn leven. Maar ik vroeg me ook af welke invloed dit op de ontwikkeling van een baby heeft. Als je de eerste maanden écht alleen maar de twee ouders meemaakt. Zou het goed zijn? Zou het juist enorm veilige hechting geven? Of heb je het van jongs af aan ook al nodig te voelen dat er meer mensen zijn die liefdevol naar je kijken? It takes a village to raise a child, zeggen ze niet voor niets.
We weten het niet, wat dat betreft worden alle baby’tjes die de afgelopen weken geboren zijn onbedoeld onderdeel van een sociaal experiment. Hoe belangrijk is diversiteit in contact?

Ik merk dat ik wat dat betreft wel een beetje tekort begin te komen langzaam maar zeker. En meerderen als ik zo om me heen kijk. Ten opzichte van onbekenden wordt de anderhalve meter steeds normaler merk ik. Als ik aan het hardlopen of wandelen ben valt me op dat het steeds normaler wordt om even over te steken of een boogje te maken. Maar ik zie tegelijkertijd dat het ten opzichte van intimi steeds lastiger wordt. Zie ik een achterbuurvrouw met haar beste vriendin bijpraten en die 1,5 meter steeds kleiner worden. Begrijpelijk!

De noodzaak van ‘de ander’ is zo groot. In de ander zie je jezelf gespiegeld. Voel je de grote lijnen van wie je zelf bent, zie je je kwaliteiten terug omdat de ander jou bijzonder vindt in wat jij als normaal beschouwt. In de ander zie je waardering, liefde, contact, maar soms ook irritatie, onbegrip, strijd. Maar door al die spiegels voel je ook afgrenzing van wie je zelf bent. Bevestiging van je persoonlijkheid, van jou als mens. Jeetje wat klinkt dit wazig en vaag denk ik als ik het typ. Maar ik voel ook hoe waar het is. Dat als volwassene maar zeker ook als mini-mensje zoals onze schoolgaande en sportende jeugd, je het nodig hebt om je te verhouden tot andere mensen. Omdat daar je humor, je speelsheid, je slimheid, je kracht, je energie, je veerkracht, je liefde en nog veel meer zichtbaar en voelbaar wordt. In het contact met de ander wordt je bevestigd in je eigenheid. En hoezeer het ook fijn is om zen te zijn met jezelf, we zijn niet gemaakt voor een onbewoond eiland. Dus hoera, de sport gaat voor de kids weer open en hoera de school ook. En dat maakt me bewust van ook mijn eigen behoeften als volwassene. Dus ook ik hoop op weer een beetje meer bewegingsvrijheid in mei, we hebben het nodig!

 

Tot morgen!

Cathelijne