Dat ik je mis

Nu de meeste mensen letterlijk in hun eigen leefbubbel moeten blijven, kan je ook een beetje vast komen te zitten in jouw beeld van de wereld. Sowieso iets wat dé kernverklaring is voor oorlogen, echtscheidingen en weet ik veel wat meer voor ellende: hoe ik het zie, zo is de wereld.

Dat kwam vandaag weer even concreet voor mijn snufferd. Want zelf heb ik te dealen met veel prikkels, veel mensen, weinig eigen space. Dus dat is even’hoe de wereld is’.En natuurlijk was er ook wel ergens een vage notie dat er mensen zijn voor wie dat heel anders is. Schrijnende gevallen van dementerende ouderen die hun vaste bezoek niet meer mogen ontvangen. Mensen in ziekenhuizen die daar alleen of vrijwel alleen een robbertje liggen te vechten met een focking naar virus. Buren in de straat die slecht ter been en slecht van zicht zijn en nu nog minder kunnen dan normaal.

Maar ook nog dichter bij huis. Want zo vroeg ik via de whatsapp aan een vriendin hoe het met haar is. Bijna beetje jaloers dat ze ‘lekker alleen’; in alle rust kan laten gebeuren wat er gebeurt. En ze vertelde me hoe stil het is. Ja natuurlijk kun je met de hele wereld bellen en appen. Maar alleen in huis, stil. Bijna boos op de hele wereld die het ’gezellig met elkaar’; lijkt te hebben. En zij, haar man verloren enige jaren geleden, voelt dan juist zo het verdriet van niet met je soulmate kunnen delen. Wanneer alle controle wegvalt, dat alles stil staat, geen werk, niet wetende wat er komen gaat, alleen, en dat niets er meer zo toe doet omdat je weet waar het werkelijk om gaat: liefde, verbinding, zijn. En dat dan die ene persoon er gewoon niet meer is. Die ene persoon van wie je juist nu die arm om je heen wil. Die ene persoon die zegt: het komt wel goed schatje.

En ik werd stil. Omdat ik me dit dus niet gerealiseerd had. En door haar woorden het zoooooo kon meevoelen. Het schijnt dat als er bijvoorbeeld onderweg naar huis een ongeluk voor je neus gebeurt, de meeste mensen als eerste hun geliefden bellen (nou ja, 112 natuurlijk eerst maar neem even aan dat iemand dat al gedaan heeft). Om verbonden te zijn, om de stress van leed en pijn te delen. Ook ik bel als er iets heftigs gebeurt of iets heel leuks mijn man, hij houdt niet van bellen overigens, maar ik hou wel van even verbonden zijn op zo’n moment.

Dus waar mijn wereld geregeerd werd door een teveel aan prikkels, voelde ik ineens in al mijn cellen dat dit er ook is. Gemis, mensen die er niet meer zijn en die je meer dan ooit juist nu om je heen zou willen hebben. Een ouder, partner, kind of beste vriendin die er niet meer is. Al jaren geleden weggevallen of recent en dat maakt niet uit. Omdat juist nu dat extra weegt, extra verdrietig is. Ik kan het niet oplossen, ik heb er geen tips voor, ik voel alleen maar bij deze vriendin en vele anderen: ik voel je! Misschien dat het een heel klein beetje helpt….

Tot morgen,

Cathelijne