ADD bij vrouwen; Ineens gaat het niet meer…
Ineens gaat het niet meer. En wat dan?
Laat in de berichten hieronder weten wat je van dit onderwerp vind, en over welke onderwerpen je graag nog iets meer zou willen horen!
Laat in de berichten hieronder weten wat je van dit onderwerp vind, en over welke onderwerpen je graag nog iets meer zou willen horen!
Goedemorgen,
Even kort gezegd herken ik heel erg veel in het verhaal (ook getriggerd door ADHD en autisme bij zoons). Ik zelf ben in de 40 en loop al jaren tegen problemen aan.
Maar geen idee of ik ADD (of autisme of ? heb).
Wat ik mij afvroeg: men heeft het vaak over cooping strategieën…. ik neem aan dat dit onbewust gaat? Dat je er dus zelf geen weet van hebt dat je overlevingsmechanismen gebruikt (als je niet weet dat je ADD hebt)?
Ik heb mezelf wel aangemeld bij GGZ om uit te zoeken.
Hoi,
Hier hetzelfde verhaal.
Je hoort zó weinig over ADD bij (30+) vrouwen!
Volgens zijn er heel veel die ’t hebben maar zelf niet weten dat dát ’t is.
Ik heb zelf al meerderen malen aan de bel getrokken, maar krijg elke keer ’n gesloten deur!
Ik zou graag ’n Workshop willen bijwonen waarbij ’t specifiek om ADD gaat en ’t liefste bij vrouwen/moeders!!!
Hoi Cathelijne
Ik ben zo’n vrouw en heb net je blogs ontdekt. Wat je vertelt herken ik dus helemaal.
Omdat ik wat ouder ben had ik eerder in het leven, zonder kennis van het begrip add en hooggevoeligheid, al begeleiding nodig ivm angsten. Al jong bindingsangst en jaren later sociale angst en dus ook depressieve gevoelens.
Je zou idd zeggen dat die angsten zijn ontwikkeld in het 3e laagje van de adhdemmer. Maar er is bij mijn dochter, nu 18 jaar, al jaren angst. Zij noemt het bindingsangst. Heb je nog een theorie wat verklaard dat ze dit al in haar jeugd heeft kunnen ontwikkelen? Zij zit mijns inziens in een veilige gezinssituatie namelijk. Ik begrijp dat het alleen theoretisch is te benaderen als je iemand niet spreekt en ziet. En als dat niet kan geen probleem. Alvast bedankt
Wat een prachtig stuk over sociale angst en ADHD en dan met name de manier hoe je dat uitlegt. Er zouden zoveel mensen geholpen kunnen worden met het omgaan een sociale fobie als ze meer van dit soort artikelen zouden lezen.
Het duizelt mij ook wel eens, hoeveel prachtige mensen zich depressief en sociaal angstig voelen. Daarom is het goed dat mensen, zoals jij en ik de wereld een klein beetje beter maken. Iedereen natuurlijk op zijn eigen manier, maar dit stukje spreekt mij erg aan.
Keep up the good work! En een hele fijn dag en wie weet tot spreeks!
Edwin
Ja! Dit ben ik! Ik ben 38 jaar en heb sinds de geboorte van mijn zoontje 6 jaar geleden, het gevoel gehad in een burn-out te zitten.
Al heeeel veel ervoor gedaan en gelaten. Maar het zet geen zoden aan de dijk. Sinds 2 weken is ADD geconstateerd. Ik kan het nog niet helemaal geloven, dat veel dingen waar ik tegen aan loop hiermee te maken hebben. Dat er dus een heldere verklaring is!
Hallo,
Een duidelijk filmpje qua uitleg. Ik herken er zeker een aantal punten in bij mezelf. Een tip voor het begin van het filmpje: misschien handig om het intro rustiger te doen, geeft wel veel prikkel maar misschien heb ik er alleen last van
Ik heb nooit gevraagd om een diagnose maar ik ben me er zeker bewust van dat ik een vorm van ADD heb. Precies wat u zegt ben ik het grootste deel van mijn leven redelijk goed door gekomen. Ben intelligent en kon zelfs na de MAVO de HAVO afronden. Studeren is er nooit van gekomen, gelijk aan het werk.
Als lijnoperator. Snel schakelen, analytisch inzicht, creatief. Prima te doen.
Totdat ik met mijn vriend onze kinderen kreeg. Na mijn 2de kind werd het gauw allemaal teveel. Er moest niet teveel fout gaan anders plofte de bom bij mij.
Ik begon steeds vaker mezelf tegen te komen. Vorig jaar heb ik een carrièreswitch gemaakt waardoor ik uit de ploegendiensten en in een dagdienstritme terecht kwam. Als praktijkbegeleider kan ik ook mijn tijden flexibel inrichten. Dit biedt mij veel meer structuur en ruimte om mezelf te zijn. En dus gaat het weer beter. Ik blijf echter super verstrooid, wat dat betreft heb ik me veel zelfspot aangeleerd.
Wat vervelender is, is dat mijn vriend het heel naar vind dat ik moeilijk naar hem kan luisteren. Als hij een verhaal langer dan 2-3 minuten verteld, raak ik snel afgeleid. Hij voelt zich daardoor beledigd. Als ik aangeef dat ik dat niet expres doe, dat dat niks te maken heeft met onwil, vind hij dat moeilijk te accepteren. Hij noemt mij bijvoorbeeld egoïstisch onder andere vanwege dit gebrek. Hoewel ik begrijp dat hij dit zo ervaart, vind ik dat zelf absoluut niet. Dit maakt me ook onzeker. Vaak maak ik me zorgen over hoe anderen naar me kijken.
Graag wil ik leren hoe ik in mijn relaties naar anderen toe dit probleem kan tackelen. Of hoe mijn omgeving kan leren dit beter te begrijpen. Mijn brein werkt echt anders!
Ik heb geen behoefte aan medicatie. Hoewel hormonen mijn stemmingen nog al eens
van hot naar her laten schieten, zie ik mijn “gebrek” ook als de basis voor mijn talenten en die wil ik niet onderdrukken. Mijn continue gedachtenstroom levert veel creatieve oplossingen, biedt veel mensen hulp in mijn werk. Mijn bijna altijd enthousiaste houding maakt mensen blij en gemotiveerd.
Mijn jongste broer heeft wel gediagnosticeerd ADHD. Hij herkent veel van zichzelf in mij. Bij hem uitte zich dat vroeger in rebellie en dergelijke. Dat zal wel het grote verschil zijn denk ik. Ik wilde juist proberen zoveel mogelijk onder controle te houden. Hij verloor alle controle, raakte zelfs 2 x verslaafd. Inmiddels heeft hij medicatie en is hij al 10 jaar in rustig vaarwater gekomen. Heeft nu zijn eigen succesvolle bedrijf!
Wat een herkenning. Ik heb altijd geweten dat ik “anders” ben. Heel vroeg heb ik al geleerd dat de meeste mensen niet denken zoals ik. Dus ben ik in mn hoofd gebleven. Alles bij mezelf gehouden. Pas sinds kort weet ik dat ik add heb, ook al is dat niet officieel gediagnosticeerd. Ook ben ik hoogsensitief wat voor conflicten in mn hoofd zorgt. Waar ik naar op zoek ben is rust in mn hoofd. Ik houd dit in de gaten, dankjewel voor dit filmpje.
Verdorie, herkenbaar.
Hoi,
Wauw! Ik word binnenkort getest op ADD nadat ik een jaar met “burn-out” thuis zit en inmiddels wel weer halve dagen werk, maar dit moeizaam vol houd. Het is alleen te doen wanneer ik tussendoor kan “rusten” na mijn werk en daarna pas de kinderen ophaal.
Ik heb verschillende ‘stempels/diagnoses’ voorbij horen komen en verschillende behandelingen al gehad. Maar constant had ik het gevoel dat het niet tot de kern kwam. Ik kreeg een “burn-out” nadat ik stopte met mijn master, ging werken als behandelaar in de psychiatrie en net mijn tweede kindje had gekregen ( heel kort op de eerste ). Ik liep vast, twijfelde aan alles ineens ( werk voornamelijk ), had continu een vol hoofd, concentratie problemen, het gevoel dat ik altijd ‘aan’ stond etc etc.
Tot de huisarts tegen mij zei: ik wil niet zomaar een antidepressiva op aanraden van de bedrijfsarts aan je geven, we gaan dit eerst goed uitzoeken. Toen kwam ik bij een psychiater die na het eerste consult zei; heb je wel eens aan ADD gedacht. Alles leek ineens te kloppen. Er werd in een hele andere hoek gezocht.. hopelijk kan ik binnenkort starten met een goede behandeling en eventueel medicamenteuze ondersteuning en krijg ik daarmee weer wat rust in mijn leven.
Wow, echt precies mijn verhaal! Ik snapte mezelf nooit, maar nu ik de diagnose heb, gaat er een wereld voor mij open! Na heel veel downs, scheiding, zware bevalling, postnatale depressie, lichamelijke klachten (die overigens nooit serieus genomen werden, waardoor ik nu zenuwbeschadigingen heb in mijn rug), jarenlange therapie (tegen depressies) met medicatie en schuldsanering begrijp ik eindelijk waarom ik ben en doe zoals ik ben en doe. Ik heb nog een hele lange weg te gaan, maar zoveel zin om mijn nieuwe “IK” te gaan ontdekken en mijn talenten (die ik altijd zag als beperkingen) in te gaan zetten om weer te kunnen genieten van mijn leven en mijn dochter.
Wow wat herkenbaar!!
Vol hoofd, ballen hooghouden met eigen praktijk en twee kinderen en een man met eigen bedrijf!
Puzzelstukjes vallen in elkaar!
Zo herkenbaar dit!
Kwam bij mij echt naar voren toen ik was bevallen van mijn dochter (leeftijd 30).
Bewust alleenstaande moeder, dus moest het voornamelijk alleen doen.
Zoveel verantwoordelijkheid, zoveel wat moest, waar ik rekening mee moest houden, waar ik aan moest denken, wat ik moest doen. Het werd te veel.
En toen zag ik een fb bericht over ADD. Zo herkenbaar. Ik had ooit al wel eerder gedacht dat ik mogelijk ADD had, maar ‘ik had er geen last van’ (aldus dat dacht ik), dus niet nodig om achteraan te gaan. Maar nu dus wel.
Uiteindelijk via de huisarts de diagnose ADD en ook lichte medicatie voorgeschreven gekregen. Dat is nu ongeveer 2 jaar geleden, maar ik worstel nog steeds met mezelf. Ik leer mezelf opnieuw kennen en ik leer met mezelf omgaan. Vind het lastig dat de wereld het vaak niet snapt.
Als iemand met Pfyfer zegt constant moe te zijn, is dat logisch. Maar als ik constant moe ben, moet ik me niet zo aanstellen.
Dat vind ik erg lastig en ik voel me ook vaak flauw of lui. Die knop moet ik nog omzetten.
Ooit…
Herkenbaar!! Ik ben hierop ook getest door een psychiater en kreeg er medicatie voor. Ben er toen wel mee gestopt omdat ik eigenlijk het idee had dat ik suffer van werd en nergens geen pretje meer had..
uiteindelijk merkte ik dat het wel goed ging tot dat ik het drukker kreeg op werk.
Ik weet nou geen raad of ik weer moet beginnen met medicatie…..
Wow, net of je mij precies beschreef.
Ik herken mij precies in wat er hier wordt verteld. Komende week laat ik mij onderzoeken door adhd/add specialisten.
Dit verhaal wat je nu zo verteld, valt zo ineens in een bij mij. Ik ben op het monet nu bezig om te onderzoeken of ik dit ook heb. het heeft jaren lang geduurt voor dat ze nu echt gaan ondezoeken wat er aan de hand is! maar dit verhaal klinkt me zo bekend in de oren.
Ik hoop nu echt dat ik geholpen kan worden! wat het duurt al veel te lang